Անմշակ հողերի քարավանի միջով սլանում ենք դեպի հյուսիս: Մերթընդմերթ քարավանը ընդհատվում էր կիսաքանդ, հին տներով:
Որքան առաջ էինք սլանում, այնքան հեռվանում էինք քաղաքակրթությունից: Ճանապարհի ձախ կողմում Ախուրյանն էր գալարվում՝ շուրջը հավաքելով ոչխարների հոտերը: Ահա մի քանի ծուխ տուն է երևում, այգում աշխատող կանայք, անհոգ խաղացող երեխաներ, մեքենայի հետևից վազող շներ:
Հյուսիսի գեղեցկուհին
Ու հիմա երկնքի կապույտից զատ սարերի հետևում մի սիրունագույն տեսարան է՝ Արփի լիճն է աչքով անում: Քամու սոսափյունը մեկ մոտենում է, մեկ էլ՝ պար գալով հեռվանում: Լիճը հպարտորեն բազմել է Ջավախք-Շիրակ բարձրավանդակում: Նա հանդարտ էր, խաղաղ, նույնիսկ ալիք չկար: Բայց սատանան տանի, այդ ինչ շքեղ էր, ինչ գրավիչ…
Դեպի վեր
Ճամփա բռնեցինք դեպի բլուրն ի վեր: Աշնանային կտավի գույներ էին ստացել ներքևի շարքի ծառերը, որոնց հաջորդում էին եղևնիները, իսկ փշոտ, անհրպույր խոտը ծակծկում էր ոտքներս: Դժվարությամբ էինք առաջ գնում: Գոնե քամին էր փորձում մեղմել լեռնային արևի կիզիչ համբույրները, որ վերելքը թեթևանա: Ամեն մետրին մեջքիդ հետևում տեսարանը փոխվում էր՝ լիճն ափիդ մեջ էր, հետո՝ ոտքիդ տակ:
Նրանք
Տարբեր են, բայց և շատ նման: Ծիծաղկոտ են, աղմկոտ, սիրառատ, կյանքով լեցուն: Նրանք են կյանքի երփնավառ գույները փոխանցողը: Նրանք պարզ են, անկեղծ են: Ու հենց դա է, որ նրանց հետ ապրած ամեն մի պահը վայելք է:
Վերջաբանի փոխարեն
Հայաստանը տարածք չէ լոկ, այն հորինվածք չէ, այն ապրելու, սիրելու երկիր է:
Վերնագիրը՝ «Ես իմ անուշ Հայասատնի» բանաստեղծությունից։
Travel life 